Bir Erkeği Arzulamak Ne Demek? İktidar, Beden ve Vatandaşlık Üzerine Siyasal Bir Okuma

Giriş: Arzu, İktidarın En Sessiz Dilidir

Bir siyaset bilimci için “arzu” yalnızca bireysel bir his değildir; aynı zamanda iktidarın dolaşımını ve toplumsal düzenin nasıl kurulduğunu anlamanın da anahtarıdır. Bir erkeği arzulamak —yüzeyde duygusal ya da biyolojik bir dürtü gibi görünse de— aslında toplumsal kurumlar, kültürel kodlar ve politik ideolojiler tarafından biçimlendirilmiş bir davranış biçimidir. Dolayısıyla, arzu sadece özel alanda yaşanmaz; kamusal olanı, yani siyasal olanı da derinden etkiler.

İktidarın Beden Üzerinden İnşası

Bir erkeği arzulamak, özünde bedenin siyasallaşması demektir. Michel Foucault’nun “iktidar her yerdedir” önermesi, tam da bu noktada anlam kazanır. Kadın bedeni, tarih boyunca hem iktidarın nesnesi hem de taşıyıcısı olmuştur. Kadın, arzuladığı erkeği seçerken bile, toplumsal normlar ve ahlaki kurumlar tarafından belirlenmiş bir sınırın içinde hareket eder.

Peki, bu durumda “özgür arzu”dan söz edilebilir mi? Yoksa kadın, kendi arzusunu bile sistemin ideolojik aygıtlarıyla mı kurar?

Bu sorular bizi, ideoloji ve cinsiyet politikaları arasındaki ilişkiye götürür. Arzulanan erkek figürü genellikle güçlü, koruyucu ve kontrol sahibi bir semboldür. Bu da erkekliğin iktidar, kadınlığın ise meşruiyet arayışı üzerinden tanımlandığı bir düzenin yeniden üretimidir.

Erkek Arzusu: Strateji ve Güç Odağı

Erkek için arzu, çoğu zaman stratejik bir iktidar aracıdır. Arzulamak değil, arzulanmak ister; çünkü arzulanmak, üstünlüğün simgesidir. Erkeklik kültürel olarak “elde eden”, “kazanan” ve “koruyan” bir kimlik inşası üzerine kuruludur.

Bir erkek, bir kadının arzusunu kendi gücünün teyidi olarak okur. Bu durum, liberal bireycilik ideolojisinin de temelini oluşturur: bireyin, özellikle erkeğin, diğerleri üzerinde hâkimiyet kurma hakkı.

Ne var ki, modern toplumlarda bu denklem değişmeye başlamıştır. Kadınların siyasal temsil alanlarında güç kazanmasıyla birlikte, “arzu eden özne”nin kim olduğu da yeniden tanımlanmaktadır. Artık kadın, sadece arzunun nesnesi değil; arzu politikasının aktörü olma iddiasındadır.

Kadın Arzusu: Demokratik Katılımın Bir Yansıması mı?

Kadınlar açısından bir erkeği arzulamak, sadece bireysel bir yönelim değil, aynı zamanda toplumsal katılımın duygusal bir biçimi olabilir. Arzu burada, bir tür demokratik etkileşim olarak işlev görür. Kadın, erkeği arzularken aynı zamanda kendi varlığını ve seçme kapasitesini ilan eder.

Bu bağlamda kadın arzusu, siyasal alandaki “temsiliyet” talebine benzer: Kimin görünür olduğu, kimin konuşabildiği ve kimin arzusu meşru sayıldığı üzerine bir mücadeledir.

Feminist siyaset teorileri açısından bakıldığında, arzu bir “bedensel oy hakkı” gibidir. Kadın, bedeniyle, duygularıyla, seçimleriyle kamusal alana dâhil olur. Ancak bu dâhil oluş her zaman eşit koşullarda gerçekleşmez. İktidar, kadın arzularını şekillendiren ahlak, din, aile ve medya gibi kurumlar aracılığıyla yeniden üretir.

Vatandaşlık, İktidar ve Arzu

Bir erkeği arzulamak, aslında “nasıl bir vatandaş” olmak istediğimizle de ilgilidir. Çünkü arzu, bireyin toplumsal konumunu, beden politikalarını ve özgürlük anlayışını belirler.

Bir kadının arzusunu bastıran bir toplum, kadınların siyasal özne olma hakkını da bastırır.

Bu nedenle, arzu bir vatandaşlık pratiği haline gelir: kadınlar arzulayarak var olur, erkekler arzulanarak iktidarlarını pekiştirir.

Bu döngü kırılmadıkça, toplumsal eşitlik yalnızca teoride kalacaktır.

Sonuç: Arzu Bir Siyasal Tutumdur

Bir erkeği arzulamak, bireysel bir duygunun ötesinde, iktidarın cinsiyetli yüzünü açığa çıkaran bir eylemdir. Bu eylem, hem direnişin hem teslimiyetin potansiyelini taşır.

Kadınların arzusu, demokratik katılımın en içsel biçimi olarak yeniden düşünülmelidir. Çünkü siyaset sadece sandıkta değil, bedenlerimizde, duygularımızda ve arzularımızda da şekillenir.

O halde sormalı:

Bir erkeği arzulamak, gerçekten bizim seçimimiz mi?

Yoksa sistemin bize biçtiği bir rolü mi oynuyoruz?

Ve daha da derin bir soru: Bir toplumu dönüştürmek için önce neyi arzuladığımızı mı değiştirmeliyiz?